Consultatie en doorsturen van beeldmateriaal voor doorzichtige mondbeugels over de landsgrenzen heen
Enkele Duitse vennootschappen bieden onder het merk Dr Smile een tandcorrectie aan met behulp van doorzichtige mondbeugels (zogenaamde transparante aligners). Via de internet site kunnen mogelijke cliënten een afspraak maken bij een tandarts waarmee de Duitse vennootschappen samenwerken en die haar tandartspraktijk in Oostenrijk heeft. De tandarts doet een anamnese, verstrekt informatie, neemt een 3D scan van de kaak en verricht de prestaties die nodig zijn voor de behandeling met mondbeugels. De Oostenrijkse tandarts stuurt vervolgens het beeldmateriaal en een aanbeveling voor het op een lijn plaatsen van de tanden naar de Duitse vennootschap. Die vennootschap sluit finaal een contract af met de patiënt omtrent alle prestaties voor rechtere tanden met transparante aligners. Via de post ontvangt de cliënt vervolgens de beugels. De opvolging gebeurt verder met de Duitse vennootschap die in geval van vragen de Oostenrijkse tandarts contracteert. De vennootschap vergoedt die tandarts ook voor de prestaties die zij aan patiënten verstrekt in het kader van de behandeling Dr. Smile.
De kritiek van een tandartsenvereniging
De Oostenrijkse tandartsenvereniging stapt naar de rechter om dat zij o.a. van oordeel is dat de Oostenrijkse tandarts samenwerkt met Duitse vennootschappen die niet voldoen aan de voorwaarden om in Oostenrijk als tandarts te kunnen werken. Uit de toepasselijke wetgeving in Oostenrijk vloeit voort dat als tandartsen samenwerken in een groepspraktijk alle leden tandartsen moeten zijn die Oostenrijk kunnen werken, hetgeen met de Duitse vennootschappen niet het geval is.
De tandarts daarentegen is van oordeel dat de vennootschap uit Duitsland waarmee ze samenwerkt rechtmatig in Oostenrijk telegeneeskundige activiteiten kan verricht en dat zij zelf onafhankelijk haar activiteiten uitoefent.
In eerste aanleg verwerpt de rechter de vorderingen van de Oostenrijkse Tandartsenvereniging. De Vereniging gaat in beroep maar de tandarts vraagt aan het Oostenrijks Hoogste Gerechtshof om de verzoeken ingediend door de tandartsenvereniging te verwerpen.
Dit Hof heeft verschillende prejudiciële vragen gesteld aan het Hof van Justitie. Zo vraagt het Hof zich bv af of zorg die is verleend in het kader van telegeneeskunde beperkt is tot de zorg die feitelijk aan de patiënt wordt verleend via ICT dan wel of dit de volledige zorg omvat, dus met inbegrip van de onderzoeken die worden verricht in het land waar de patiënt zich bevindt.
De conclusie van de advocaat-generaal
De advocaat-generaal is van oordeel dat er enkel van telegeneeskunde sprake is als de prestaties effectief via ICT middelen plaatsvinden. indien de prestaties zijn verricht in een ruimte waar én (tand)arts én patiënt aanwezig zijn dan is er geen sprake van telegeneeskunde.
De advocaat-generaal benadrukt het ruime karakter van het principe volgens hetwelk een lidstaat waar de behandeling plaatsvindt in geval van telegeneeskunde wel degelijk de lidstaat is waar de zorgaanbieder is gevestigd.
Indien een (tand)arts via een videoverbinding vanaf zijn praktijk uit land A patiënten adviseert die zich in land B bevinden dan moet die arts enkel de regels respecteren van zijn eigen lidstaat. Indien de lidstaat waar de patiënt zich bevindt, lidstaat B dus, de zorgverleners die telegeneeskunde aanbieden vanuit land A aan zijn wetgeving van lidstaat B onderwerpt dan is dit niet conform met art. 4, lid 1 van de Richtlijn 2011/24.
Indien een Oostenrijkse tandarts samenwerkt met een vennootschap uit Duitsland daar waar volgens het Oostenrijks recht het samenwerken enkel kan met tandartsen die in Oostenrijk hun beroep kunnen uitoefenen, dan is dit een belemmering van het recht op vrije vestiging. Die belemmering is enkel mogelijk indien die gerechtvaardigd wordt om redenen van algemeen belang en proportioneel is.
Stefanie Carrijn & Stefaan Callens
